Het langverwachte bezoek aan het weeshuis

Het was vandaag een bijzondere dag, want we gingen naar het weeshuis waar Naomi de eerste 3 jaar van haar leven gewoon heeft. We hadden geen idee wat we ervan konden en mochten verwachten. Wel wisten we dat we 4 uur in de bus moesten zitten om er te komen, dus hebben Naomi en ik voor de zekerheid maar een pilletje tegen reisziekte genomen. Dit was geen overbodige luxe, want het hobbelde flink onderweg. We zouden zo ongeveer halverwege 1 keer stoppen voor een plaspauze. Na ongeveer 3 uur rijden, stopte we inderdaad. Met volle blazen holden we naar de wc om daarna gauw weer naar buiten te hollen. De wc’s bestonden uit een betonnen gootje waar de drollen van de afgelopen week nog in lagen en er was geen deur te bekennen. Er waren alleen wat tussenschotjes. Maar ja als we pas op de helft waren, moesten we toch ergens een keer plassen. Dus alle grenzen weer overschreden en gaan zitten. Je moet toch wat.
Buiten verkochten ze kilo’s mandarijnen (voornamelijk aan onze gids). Voor onze medebusreizigers waren wij toch wel een hele bijzondere bezienswaardigheid. Er zijn dan ook weer de nodige foto’s gemaakt. Na een half uurtje gingen we weer verder. Al gauw bleek dat we nog maar een half uurtje hoefden te rijden tot de eindbestemming en dat we ons dat toiletbezoek dus hadden kunnen besparen.
In Guangchang aangekomen werden we opgewacht door wat dorpsbewoners. Ome Gary liet ons bij hen achter om even wat te gaan regelen.. Toen hij terug kwam bleek hij én een hotel geregeld te hebben en hij had ook nog contact gehad met het weeshuis om te zeggen dat we er waren. We hebben gauw onze spullen in de kamers gelegd en zijn met de taxi naar het weeshuis gegaan.
Daar aangekomen werden we warm onthaald door de directeur. Hij had het dossier va Naomi al opgezocht, waarmee meteen het bewijs geleverd was dat ze daar echt geweest was in haar eerste levensjaren. Hij had niet heel veel tijd, maar heeft ons wel uitgenodigd om de volgende dag terug te komen en te lunchen. Dit aanbod konden we niet weigeren.